Na obszarach wiejskich szczególnie ważny był związek architektury z otoczeniem, ze specyfiką środowiska, wyrażający się w wyglądzie zabudowy, skali obiektów, proporcjach, użytych materiałach, konstrukcji i niepowtarzalnym detalu. Charakter tradycyjnego budownictwa przejawia się w:
- charakterystycznym układzie wsi – ulicowym;
- właściwym usytuowaniu i wkomponowaniu w teren oraz otaczającą zieleń – przeważnie budynek mieszkalny usytuowany szerokofrontowo z przedogródkiem;
- konstrukcji budynku- zrębowej, sumikowo-łątkowej, ryglowej, prostokątnej bryle budynku, maksymalnie o dwóch kondygnacjach, z dachem dwuspadowym symetrycznym;
- stosowanych materiałach i kolorystyce – ściany drewniane, murowane licowane lub tynkowane jasne; pokrycia dachowe ze słomy, trzciny, także wrzosu, okna o podziale 4, 6 i 8-szybowym, w kolorach żółtym, zielonym, czerwonym i niebieskim, okiennice 1 lub 2-skrzydłowe, opaski okienne i drzwiowe profilowane;
- zagospodarowaniu działki zielenią towarzyszącą.