Krajobraz Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego ukształtowany został przez lądolód skandynawski podczas ostatniego zlodowacenia - północnopolskiego (inaczej Wisły, bałtyckiego), które zaczęło się ok. 113 tys. lat temu, a skończyło się ustąpieniem lądolodu ok. 10 tys. lat temu.
Cała powierzchnia Parku pokryta jest osadami czwartorzędowymi (czwartorzęd- najmłodszy okres trwającej ery kenozoicznej, obecna epoka - holocen, która rozpoczęła się po ustąpieniu lądolodu), związanymi bezpośrednio z oddziaływaniem lądolodu i charakteryzuje się dużą, jak na obszary nizinne, wysokością regionu nad poziomem morza (najniższy punkt na terenie parku to torfowisko na zachodnim brzegu wyspy Ostrów Wielki: 133 m n.p.m.; najwyższy to wzniesienie Chełmice– 201,4 m n.p.m.) oraz urozmaiconą rzeźbą terenu. Występują tutaj prawie wszystkie formy rzeźby młodoglacjalnej (polodowcowej) – zarówno akumulacyjne (moreny denne i czołowe, sandry, wytopiska i kemy), jak i erozyjne (rynny jeziorne).
Z genezą powstania oraz miejscami występowania poszczególnych form rzeźby polodowcowej mogą Państwo zapoznać się w naszej najnowszej publikacji pt.: "Na tropach lądolodu we Wdzydzkim Parku Krajobrazowym", którą opracował dr Michał Lorenc, geolog ze Stacji Ekologicznej UAM w Jeziorach.
Publikacja do pobrania: Na tropach lądolodu
